28 lipca 2010 r.

Dzień okropniście dokuczliwy. Jeden z tych parnych, nie dających wytchnienia, lejących z nieba żarem dni, kiedy nie ma gdzie się skryć, a chłodny prysznic nie przynosi ulgi. Jakoś to przetrwaliśmy, a wieczorem, gdy temperatura spadła do „zaledwie” trzydziestu stopni wybraliśmy się na działkę. Plan był taki, by dzieciaki mogły sobie pobiegać w samych majtasach, uciekając (albo wręcz przeciwnie, he he) przed prysznicami ustawionymi przez babcię w ogórkach. Mieliśmy dojść do babci, która wybrała się nieco wcześniej, ale nastąpił poślizg wywołany pewnym niespodziewanym, a niemożliwym do zignorowania zdarzeniem.
Otóż miało ono miejsce, gdy szliśmy na działkę jedną z najstarszych w miasteczku, szczęśliwie ocalałych przed spaleniem z rąk pijanych radzieckich „wyzwolicieli” uliczek. (Dawniej chodziło się na skróty pięknymi podmokłymi łąkami, ale część działkowców zniszczyła drewniany mostek na rzeczce, twierdząc, że tamtędy nocą uciekają złodzieje kur, hodowanych przez część działkowców). Przy jednej ze starych kamienic dostrzegliśmy przestraszoną szarą kulkę próbującą wbić się w ścianę zbiegającą się ze schodkiem. Szybko przyjrzeliśmy się kupce nieszczęścia, po czym nastąpiła rzeczowa diagnoza: drżąca szarość to pisklątko bliżej nieokreślonego gatunku, z właściwymi piórkami na skrzydełkach i puchem na grzbiecie, z zamkniętymi oczkami, walącym serduszkiem i desperacko zaciskającymi się na palcach, zaskakująco silnymi szponkami. Skrzydełka wyglądały na nieuszkodzone.
I tu pojawił się dylemat: dwie czwarte dyskutantów (to jest Zośka i Szczypior) było za tym, by pisklę zabrać do domu i „łapać mu muchy i robale” (cytat z Zośki). Jedna trzecia to Brunisław- od głosu się co prawda nie wstrzymywał, ale nie potrafił wyartykułować niczego zrozumiale, więc wyłączyliśmy go z głosowania. No i jeszcze ja – stanowczy sprzeciw. Ptasi azyl w naszej okolicy to abstrakcja, a kliniki weterynaryjne nie skupiają się na takich sprawach jak pisklęta. Szybka decyzja i dzwonimy do koleżanek ze wsi. Żadnej z trzech nie udało się, mimo sporych starań , by odchować pisklęta. Jeszcze telefony do dwóch weterynarzy – obaj są jednogłośni w poglądzie, by zostawić w bezpiecznym miejscu blisko tego, w którym pisklę zostało znalezione.
Odnosimy to szare, zdane na naszą łaskę maleństwo w najbliższe krzaczki, a dzieciaki snują domysły: a może uczyło się latać („ale czemu z zamkniętymi oczkami?”- znów Zośka), może wypadło z gniazda (a rodzice nie przylecieli: „bo ciągle ludzie chodzą po chodniku?”- tu popis dedukcji dał Szczypior), a może jakiś drapieżca je wystraszył lub też upał sprawił, że wyskoczyło (na to Brunisław przeciągle i pytająco:- „Yyyyyy”)? Zostawiamy ptaszka dyskretnie w trawie pod krzaczkiem mając nadzieję, że żaden kot go nie dopadnie i idziemy odkrywać działkę.
Wracamy późno. Jeszcze przed dziesiątą wieczór dzieci nie są odszorowane (jak się okaże dopiero następnego dnia pomoże trochę obcięcie paznokci u stópek;)…).
Gdy dwa dni potem ulegam mojej brygadzie, by sprawdzić miejsce, w którym zostawiliśmy ptaszka, Zośka stawia tezę, że „jeśli na tlawie nie ma lkwi” (czyli krwi; ciągle ma problemy z „r”!), znaczy to, że ptaszek mógł się uratować. Na to Szczypior całkiem rezolutnie dodaje: „i piól! Bo jeśli są to pewnie go kot zeżalł”. Nie odnajdujemy żadnych śladów i uspokojeni wracamy do domu.
Jeśli chodzi o zabieranie ptaków czy innych zwierząt do domu, to nie powinno się tego robić, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Tylko niestety określenie tej konieczności lub jej braku nie zawsze jest łatwe. W ubiegłym roku, w parku miejskim spotkaliśmy skaczącego pd drzewem sporego pisklaka. Nie wzięliśmy go. Był zdrowy i ewidentnie uczył się latać. W przypadku z ostatnich dni straciliśmy pewność.
Tak czy siak dobrze zrobiliśmy, bo w drodze na działkę, kilkanaście metrów dalej, natknęliśmy się na identyczne pisklę. Niestety martwe – widać zdążyło wskoczyć na ulicę i choć znalazło się blisko jej kraju, tuż przy chodniku, zostało rozjechane. Kolejne kilkanaście metrów dalej – w małej trawce pod budynkiem starego młyna dostrzegliśmy kolejne. Całe, lecz niestety też martwe – pewnie padło od upału. „Nasz” pisklak miał szczęście, że siedział w cieniu, dziobem zwrócony ku ścianie, a nie jezdni. No i trafił na nas. Miejmy nadzieję, że ocalał.
Zagadką pozostaje dla nas nadal gatunek ptaszka… Nad głowami latają tam całe masy jaskółek, gżegżółek i jerzyków… A może ktoś z czytelników rozpozna co się kryje na zdjęciach i zaspokoi naszą ciekawość?