11 sierpnia 2011 r.
Pijane admirały
Niedaleko starego pruskiego muru otaczającego kościół rośnie zdziczała jabłoń. Pamiętam ją jeszcze z czasów dzieciństwa. Rodzi jabłka kwaśne i zielone, które są w stanie zainteresować jedyne osy i podwórkową dzieciarnię A względu na niewielkie rozmiary jabłuszka te wykorzystywane były również jako… pociski w podwórkowych wojnach. Ostatnio ulubioną zabawą Zochy jest inscenizowanie wojny Dwóch Róż, a ona sama przeobraża się w Ewę – Lottę ze stron powieści dla dzieci autorstwa Astrid Lindgren. Z całą pewnością nie podsunę jej pomysłu na wykorzystanie jabłuszek… Już i tak włosy na głowach podwórkowych mam stają dęba na widok swych zziajanych i zasapanych pociech gnających za moją Białą Różą, no, w najgorszym razie ze źdźbłami we włosach po przepychankach na trawie. Na nic próby tłumaczenia z mojej strony, że to taka zabawa, nie będącą autorskim pomysłem mojego dziecka, a jedynie inspiracja kanonem literatury dziecięcej. To dowód na siłę i aktualność książki, ale cóż, nie każdy podziela mój entuzjazm i sentyment… Ale, ale, jak to zwykle ja odbiegłam od tematu, a chciałam jeszcze o tych jabłuszkach… Leżą na ulicy rozbite, częściowo rozjechane kołami samochodów i powoli w słońcu fermentują. Kiedyś, bodajże w książce Arkadego Fiedlera „Motyle mojego życia” czytałam o motylej słabości do mocniejszych trunków Słyszałam o psach – piwoszach, oglądałam filmy dokumentalne o małpach upijających się sfermentowanymi mango, ale po raz pierwszy widziałam na własne oczy raczące się procentami motyle! Były to dwie rusałki – admirały w stanie chyba wskazującym na spożycie, bo mimo że nękane przez próbujących je złapać moich chłopców, z uporem maniaka, wesoło i jakoś nieskładnie, wciąż podlatywały do tej paćki
A ostatnio, jak dobrze pamiętam, pisałam, że znad rzeki przybywa wielu gości? Wtedy miałam na myśli owady, pajęczaki, z całą pewnością nie… gady, a jak się okazuje one też nas lubią:) Zośka zauważyła na klatce, pod samymi drzwiami do mieszkania… jaszczurkę! Spłoszona przez babcię czmychnęła do dziury w tynku. Tuż przy ulicy, więc podstawiliśmy słoik, do którego umknęła z tej dziury. Obejrzeliśmy ją dokładnie i rozpoznaliśmy dzięki książce – encyklopedii przyrody, którą podarowałam Zośce jako ukoronowanie zakończonej sukcesem pierwszej klasy (notabene o książkę tę toczy z nią boje Szczypior). Dzieciaki porównały jaszczurkę w słoiku z tą na zdjęciu w książce i wyszło nam, że to samica jaszczurki żyworodnej. Ba, może nawet ciężarna samiczka, bo miała taki miło zaokrąglony brzuszek? Daliśmy jej pić, dzięki czemu zobaczyliśmy, że ma czarny, rozwidlony języczek, obejrzeliśmy maleńkie, równiutko na siebie nachodzące łuseczki, długie pazurki, łebek i… próbowaliśmy wypuścić w trawę w pobliżu rzeki. To jedno z ulubionych siedlisk tych jaszczurek. Są bardzo pożyteczne, bo zjadają m.in. ślimaki (w tym pustoszące plantacje pomrowiki). Znajdują się pod całkowitą ochroną, więc zależało nam, by tę „naszą” jaszczurkę wypuścić w bezpiecznym miejscu, z którego prawdopodobnie przyszła. Nie od razu nam się to udało, bo jaszczurka nie chciała wyjść ze słoika, a po wyjęciu jej, zamiast na trawę umknęła po Zośce ku… jej włosom. Nie wiem dlaczego tak sobie te włosy upodobała, w pewnym momencie nawet wyglądała jak spinka W końcu wspólnymi siłami udało nam się bezpiecznie odłożyć ją w trawę. Chyba się nie zestresowała, bo nie odrzuciła ogona, a taką możliwość brał pod uwagę Szczypior ;), ale za to jak śmignęła w krzaki, to tylko końcówkę ogona udało mi się sfotografować Zamieszczam dla Was parę zdjęć. Admirałów co prawda nie mam, nawet trzeźwych ;), ale za to jaszczurka ma całą sesję, więc życzę miłego oglądania. Mama nadzieję, że uśmiech Wam zagości na twarzach, jak i nam się pojawia za każdym razem, gdy wspominamy tę przygodę z jaszczurką