Spotkanie autorskie z Zofią Stanecką

Miłość do " Basi" jeszcze płonie 

Kilka dni temu Mirabelka znów była na spotkaniu autorskim z panią Zosią Stanecką. W Bibliotece Miejskiej w Mińsku Mazowieckim.  Fistaszek też był, tylko, że tym razem już po tej stronie brzucha;) 

Poprzednim razem byłyśmy na targach książki gdzie autorka była razem z ikustratorką Marianną Oklejak.  Zrobiły wspaniały teatrzyk i warsztaty dla dzieci.  Możecie zobaczyć jak się tam bawiłyśmy tu.

To niedawne spotkanie było zupełnie inne,  bo przeznaczone dla grup zorganizowanych ( my się tam znalazłyśmy na dokładkę),  a tematem spotkania był proces twórczy.  Brzmi poważnie? Być może,  jednak wszystko podane w formie zabawnej przystępnej - w sam raz dla przedszkolaka. Autorka rozmawiała z dziećmi o tym co czyni z człowieka pisarza, o tym jak przebiega tworzenie,  a także jak wygląda powstawanie książki.  Pomocą służyły pani Zosi duże arkusze papieru i kilka pisaków. I wiecie co?  Ona naprawdę nieźle rysuje:)!  Dzieciaki puściły wodze fantazji- z oglądanych prostych form jak fala, trójkąt itp. wymyślały nowe ksztalty- a to trójkąt znalazł się w czubie rakiety, a to w uszach kota, a to fala zamieniła się w wieloryba, by obok zamachać małpim ogonem.  Szło im całkiem nieźle. Gorzej z wyobrażeniem warsztatu pracy pisarza- te najśmielsze,  wygrywając się do odpowiedzi dzieciaki to wyobrażają sobie, że pisarz to człowiek siedzący przy biurku w jakimś biurze i w pocie czoła od siódmej do piętnastej piszący książki;) Zdziwiły się niektóre bardzo dowiedziawszy się, że Stanecką to leży na kanapie cały dzień, tylko tam myśli, dumą i obmyśla coś tam sobie, a na koniec mówi, że jest zmęczona.  Albo, że tworzy swoje opowieści w... wannie! Towarzystwo było tą całą wiedzą bardzo poruszone ; wyciszyło się przy rysowaniu - miały sobie wyobrazić i narysować takiego kota jakim chciałyby być.  Jeden z chłopców narysował kota " co połknął słońce i zieje ogniem", zaś na pytanie autorki czy nie byłoby mu za gorąco gdyby połknął słońce odparł ku rozbawieniu dorosłych obecnych na sali :"- Ośśśśtlo by było, ooooośtlo...". Mirabelka zaś narysował chudego kota. Różowego.  Całego różowego ;)! Ale za to skrzydlatego :)

Była również walizka z Basiową rodziną- takimi tekturowymi kukiełkami, które mają ręce.i nogi ruchome- posłużyły do Basiowych opowieści.  U nas powstają takie o nas, tylko wiecie ile nas jest- roboty od groma.  Jeśli zapału starczy i praca zostanie ukończona to pochwalimy się,  a póki co, nie ma czym, ale jest zabawa;)

Na koniec kupiłyśmy książkę - nie Basiową ( te, zresztą wszystkie już mamy), tym razem Mirabelka wybrała coś z zagadką do rozwiązania.  To " Tajemnica Namokniętej Gąbki ". Opiszemy ją dokładniej przy innej okazji, bo póki co pocałunku, powolutku delektujemy się nią wieczorami. 

A jeszcze później poszliśmy na lody. I do parku. I do fontanny. Zupełnie jak Basia i tysiące innych pięciolatek;)

Post powstał w ramach projektu Przygody z książką 4