5 lutego 2010 r.
8 lutego to ważna data. To oczekiwana przeze mnie amerykańska premiera nowej płyty Sade, której sporą część, jako zagorzała fanka, już wytropiłam i przesłuchałam;) Ale to także zakończenie pamiętnikarskiej przygody. Trochę mi żal, że już się rozstajemy. Bardzo miło mnie rozczarował portal zielonalekcja… Obawiałam się trochę, przyznam, że trafię na jakichś „ekooszołomów”, a tu proszę: rozsądek, szacunek, żadnego ekoterroryzmu ;), za to dużo przyrody, życzliwości, i tak zwyczajnie- miła i sympatyczna atmosfera. Pewnie spory wkład w to mają dziewczyny z redakcji ( pozdrawasy i wielkie dzięki za niekończącą się cierpliwość i wyratowanie mnie m.in. z pewnej literówkowej gafy… ) Do  tego interesujące linki. To tylko dzięki Wam, moi drodzy Zielonolekcjotwórcy, ja, Zośka, Szczypior i Brunisław jesteśmy w BEAGLE`u. Dziękuję też czytelnikom, którzy z dużą wyrozumiałością przyjmowali moje wypociny, wybaczając mi błędy (o zgrozo, jakoś nie dało się ich uniknąć!) Dziękuję wszystkim serdecznie za oddane na mnie głosy i za wszystkie miłe komentarze, choć przyznam, że liczyłam także na… budującą krytykę;)
Udział w tym przedsięwzięciu był bardzo interesującym doświadczeniem, Wy poznaliście mnie, a ja, przynajmniej częściowo Was- Czytelników, ale i uczestników, organizatorów. Bardzo to sobie cenię:) To wszystko sprawia, że nawet jeśli nie wygram upragnionej książki ( no, chyba, że powstanie jeszcze odrębna kategoria… – na najdłuższy pamiętnik, haha…), nie będzie mi żal, bo przeżyłam naprawdę wspaniałą przygodę. Większość z pamiętników i pamiętnikarzy pozostanie na długo w mojej pamięci ( nie myślcie sobie, że nie śledziłam nowych odcinków pozostałych pamiętnikarzy, ooo, co to to nie, nie mogłabym sobie odmówić tej przyjemności!). Gimnazjalistko, piszesz bardzo dojrzale. Zrobiłaś na mnie duuuże wrażenie, bo ja w Twoim wieku to naprawdę miałam fiu bździu w głowie;) Dziewczynki, Wiki i Urszulko (wywołałaś we mnie chęć zajrzenia po latach do Kochanowskiego…) fajnie, że zajmuje Was coś więcej, niż częste chyba w tym wieku intrygi szkolne między dziewczętami;)? Chciałabym, by Zośka znalazła bratnie dusze właśnie w takich osóbkach- wrażliwych na otaczający je świat i z pasją. To ostatnie łączy chyba wszystkich „naszych” pamiętnikarzy- inaczej pewnie by się tu nie znaleźli:)? Gratuluję także naszemu „rodzynkowi” bardzo udanego pamiętnika. Powtórzę za jedną z fanek: „po co ta skromność?” naprawdę interesująco pisze i miło byłoby jeszcze gdzieś kiedyś przeczytać coś jego autorstwa. Co do pamiętników grupowych to wielki ukłon należy się zwłaszcza tym, inspirowanym przez Panie Nauczycielki. Celowo napisałam z wielkiej litery, bo to są nauczycielki z powołania- tacy trochę „John`owie Keating`owie” w spódnicach. Chciałabym, by i moje dzieci trafiły na takich oddanych dzieciom nauczycieli:)
W końcu, przyznam szczerze, że trochę wykorzystałam ten pamiętnik jako możliwość „wygadania się”. Z tego, co wiem wiele zaganianych młodych mam, często po przeprowadzkach w nowe, obce miejsca, z dala od pomocnej dłoni babć, z ciężko i długo pracującymi mężami, bardzo cierpi na samotność. Ja stosunkowo łatwo nawiązuję kontakty, a i tak nie narzekam na nadmiar koleżanek. Ba, często, zwłaszcza zimą, gdy dzieci chorują, siedzę całymi dniami w domu, nie mając nikogo dorosłego, do kogo mogłabym usta otworzyć. Młode mamy! Więcej odwagi! Na podwórkach, placach zabaw, podchodźcie do siebie, porozmawiajcie. A nuż zaiskrzy początek przyjaźni:)?
Wiosna idzie… Jest jeszcze bardzo daleko, ale ja już ją czuję. Już wkrótce wszystko będzie łatwiejsze…:)
Pozdrawiam serdecznie, dziękuję raz jeszcze i baaardzo serdecznie pozdrawiam życząc Wam wszystkiego dobrego:)!
PS. Być może niektórzy zastanawiają się jak wyglądam- odsłonię się jeszcze bardziej i zaspokoję ich ciekawość;) Zamieszczam dziś ostatnie zdjęcie- mój portret wykonany przez warmińską artystkę- Dankę (ona się podpisuje nutką, ale moja klawiatura tego nie potrafi;) – wybaczcie)
Matka Polka